اشعار

تا جسم بو تــراب نهـان در تــراب شد            گردون به فرق خاک نشینان خراب شد

با یک مدینه غربت و یک کوفه درد و غم            مانند شمع سوخت و لب بست و آب شد

شب و تــاریکی و صحــرایِ خاموش             فلــک از جــامــۀ مــاتــم سیــه پــوش

گــرفـته در زمیــن چـنــدیــن سـتــاره             یکی خــورشید خــون آلــوده بر دوش

به خاک تــربتت بابا نهـادم تا سر خود را           شنیدم نالۀ جـانسوز زهــرا مــادر خود را

نگه بر دیــدۀ گــریان مــادر کردم و دیـدم           که می شوید زاشک دیده زخم شوهر خود را

جای منـاجــات سحــرهای تو خــالــی            محــراب تنها مانده و جــای تو خـالی

امشب برای گــریه کردن بر مــزارت            ای مرد تنها جــای زهــرای تو خـالی

كوفه پس از حیدر فضای مبهمی داشت            آن شهر غم هر گوشه آثار غمی داشت

در كــوچه های شهـر غــم آلود كــوفه            هر جا یتـیمی بود حــال درهمی داشت

گفتـم به چــاه ای دل شب محرم عــلی            امـشـب مـبــاش مـنـتـظــر مقــدم عـلی

هرشب صدای غربت او بود و گوش تو            امشب تــوئی و زمــزمــۀ مــاتــم علی

شب شد و بین کوچه ها پرنده پر نمی زند           کسی به غیر بی کسی حلقه به در نمی زند

تو رفتی و آه غمت به آتــشم کــشیـده است           در دل من روضۀ تو به جز شرر نمی زند

نخل خرماست خَم و سر به گریبان علی است           شب قدر است و یا شام غریبان علی است

چشم ما پــر شده از خــون دل شیــر خـدا           دل ما قطعه ای از تربت پنهان علی است

ای ولی نعمت من، دلبر و دلـدار علی            می زند هر نفسم نام تو را جـار عــلی

هیچ کس جز تو مرا نیست خریدارعلی            کمکــم کن بشــوم میــثـم تمــار عـلــی

امشب صــدای نــالــۀ، مــولا نـیــامــد            تنهای شهــر خویش در صحــرا نیـامد

امشب تمــام نخــل های کــوفه مُــردند            آب از ســرشک دیــدۀ مولا نخــوردند

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت            شبها به شانه نان و رطب می کشید و رفت

افـسـوس قــدر و منـزلـتـش را نداشتند            تا در جوار کـوثــر خود آرمیـد و رفت

الهی کوفه را لطف و صفا نیست            نشان از ناله های مرتضی نیست

تــمــام نـخـلـهـا چـشـم انتـظـارنـد            که آبی بهتر از اشک وفــا نیست

عــالــم و آدم کند گـریــه برای عــلـی            حیف که در خاک رفت قدّ رسای عـلی

نـخــل بوَد مـنـتـظـر چاه بوَد بی‌قــرار            حیف که خاموش شد صوت دعای علی

شمعی که به هرگوشه هزار انجمنش بود            افـسـوس که عـالــم همه بیت‌الحزنش بود

با آن که علی در دل یک خلق، وطن داشت            در جـامـعـه پـیـوستـه غریب وطنش بود

نه همین خون علی دامن محراب گرفت            ز دل زیـنب بی مـادر خـود تـاب گرفت

او نشد کشته که عدل و شرف و تقوی مرد            مرگش از دیدۀ صاحب نظران خواب گرفت

دیشب سحر را باب محنت باز گــردید            سوز و گداز مـرغ شب آغــاز گــردید

دیـشـب درون سـفـرۀ شب زنـده داران            غم بود وماتم بود و رنج ودرد وحرمان

ای مرغ سحر! صبح شد و یـار نـیامد            ای شب! چه شد؟ آن شمع شب تار نیامد

ای نخل! غریبی که به دامان سحرگـاه            آبـت دهـد از دیــدۀ خــونــبــار نــیـامد

مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند           مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند

وصله‌های لباس و پاپوش‌اش، و یتیمان مست آغوش‌اش           راز آن كیسه‌های بر دوش‌اش،در شب تار را نفهمیدند

آنشب که زینب کوفه را صحرای تَف دید           یعنی تــمــام کــربــلا را در نـجـف دید

بیست و یکم شب بود یا ظهـر دهـم بود           این سو و آن سو مادرش را هر طرف دید

من مـنـتـظـر نـشـسـتـه ام امـا نـیـامـدی            تـنـهــاتـریـن مـسـافـر دنـیــا! نـیــامـدی

انبان به دوش هر شبۀ کوچه های شهـر            دیـگـر چـرا بـه دیــدن مـاهـا نـیـامـدی